24: Triclinium
Voordat ik begin
Introductie
Terwijl de slaven Afer en Delia de eetkamer voorbereiden voor het diner, vertelt Afer een verhaal over Narcissus en Echo.
Servus, cuius nomen est Afer, et serva nomine Delia
ad cenam triclinium parant. In lectis mollia strata
ponunt et e floribus coronas plectunt, quibus
triclinium ornant. Inter opus sermonem habent.
Delia: Qui iuvenis in pictura est, quam in pariete
videmus?
Afer: Est Narcissus, qui pulcherrimus erat, sed
cunctas puellas, quarum sensit amorem,
spernebat. Puella, quae maxime Narcissum
amabat, Echo fuit. Ea ultro nulla verba dicere
poterat.
Delia: Nonne amor eam mutam fecerat?
Afer: Immo. Poena deorum fuit. Echo tantum
repetere poterat ultima verba, quae alii homines
dixerant. Puella in silva vivebat. Quondam silvam
Narcissus intravit. Echo, ut formam corpusque
Narcissi conspexit, amore ardebat. Eum vocare
temptabat, sed non potuit. Movit ramos arborum,
inter quas se condiderat. Narcissus id audivit.
Rogavit: ‘Ecquis adest?’ Echo respondit: ‘Adest.’
Narcissus, quia neminem vidit, voce magna
clamavit: ‘Veni!’ Repetivit Echo: ‘Veni.’
Delia: Puella misera! Nonne accedere ad eum
cupivit? Num audebat?
Afer: Per breve tempus dubitabat. Tunc ad
Narcissum cucurrit et sine verbis osculum
ei dedit.
Delia: Fabula optima! Amor omnia vincit et ...
Afer: Minime! Narcissus eam depulsavit. ‘Nemini
me tangere licet,’ inquit, ‘nedum tibi!’ Dei autem
eum poena gravi puniverunt ob superbiam,
qua spreverat omnes. Narcissus in aqua fontis
imaginem suam conspexit. Statim iuvenem,
cuius imaginem vidit, amavit, sed eum tangere
non poterat. Tristis ad fontem sedebat. Dolore
tabescebat, donec dei misericordiam ostenderunt
Narcisso et eum mutaverunt in florem.