17: Funus
Voordat ik begin
Introductie
Vandaag was de begrafenis van Fabia, de vrouw van Marcus Aurelius Lentulus. 's Avonds kan hij niet slapen omdat hij haar zo mist. Dan wordt hij plotseling opgeschrikt door een verschijning: de geest van zijn vrouw! Blijkbaar is hij iets vergeten...
Nuper Marcus Aurelius Lentulus uxorem morte
amiserat. Maritus tristis funus sollemne suae
Fabiae fecit. Sollemniter in agmine processerunt
homines multi, omnes vestibus tristibus induti.
Misere lacrimabant et magno clamore plangebant.
Agmen triste per vias iit. Mox exiit ex urbe. Haud
longe ab urbe rogus erat. Viri fortes lectum funebrem
portaverunt et in rogum imposuerunt. Deinde
Lentulus vestes uxoris in rogum imposuit et dixit:
‘Vale, Fabia, valde te amavi. Me felicem fecisti.’
Tunc rogum face accendit.
Nunc nox est, sed Lentulus dormire non potest.
Cogitat: ‘Uxor bona fuit Fabia mea. Fuit femina
fortis et acris, ego autem lenis sum et aliquando
paulum neglegens. Verbis acriter me castigare
poterat, si quicquam paulum neglegenter feceram!
Iam nunc magnopere ea careo: careo voce dulci,
careo etiam verbis acribus meae Fabiae...’
Subito apparet ei uxoris umbra. Irate clamat:
‘Caudex! Nebulo! Tu, Lentule, semper quidem
neglegens fuisti, sed nonne potuisti facere
diligenter funus uxoris? Sed tamen id quoque
tua culpa ad inritum cecidit! Nihil bene facis,
numquam!’ Lentulus timide rogat: ‘Dic mihi,
mel meum: quid male feci?’ Irata voce Fabia
respondet: ‘Unam tantum soleam auratam
habeo. Nunc uno pede nudo inter umbras ire
debeo!’ Deinde evanescit.
Lentulus soleam secundam invenire temptat.
Ubique diu quaerit. Postquam tandem invenit,
Lentulus soleam rite dat igni, dum dicit: ‘I, solea,
celeriter accede ad Fabiam, nam ea te impatienter
exspectat!’